W jaki sposób przygotowywać nawierzchnie żwirową, aby była wytrzymała i spełniała te najbardziej istotne zadania?

Nawierzchnie ze żwiru odznaczają się naturalnym wyglądem, świetnie skomponują się z roślinami. Dość prosto je wykonać, koszty natomiast – gdy porównać z innymi nawierzchniami – są dość niskie. Możemy w związku z tym z nich tworzyć dróżki, place czy podjazdy.
Spora liczba ludzi Natomiast rezygnuje z budowania takich nawierzchni bojąc się tego, iż mają one dość niską trwałość. Niepotrzebnie, gdyż właściwie zrobione są trwałe oraz są najlepsze do utwardzania powierzchni gruntu w ogródku. Stosowane do ich stworzenia dobrej jakości kruszywa łamane wybierane są starannie, aby poradzić sobie w każdych warunkach.

Do budowania nawierzchni żwirowej najczęściej używa się kruszyw o ostrych, mało regularnych krawędziach, będą się one najlepiej klinowały. Może więc to być gres, tłuczeń czy żwir, prócz rzecznego, bo jego ziarna mają zaokrąglone powierzchnie, więc kiepsko się klinują. Taka nawierzchnia jest bardzo mało stabilna, trudno się po niej chodzi. Z tego samego powodu nie powinniśmy stosować otoczaków. Grubość takiej drogi zależy od jej przeznaczenia, a także typu gruntu, czyli im większe są przewidywane obciążenia lub mniej przepuszczalny jest grunt, to większa powinna być grubość. Nawierzchnia ze żwiru, po jakiej będą jeździły pojazdy osobowe, powinna zostać wykonana z trzech-czterech warstw. Jednakże powierzchnia, po jakiej będziemy jedynie chodzić może zrobić jedną-dwie warstwy. Ważne, ażeby w każdej z takich warstw znajdowały się kruszywa łamane o zróżnicowanej granulacji, co sprawia, że ziarna w odpowiedni sposób się wzajemnie zaklinują. Gdy układamy nawierzchnię musimy przestrzegać tego, że każda kolejna warstwa w głębi ziemi musi posiadać większe uziarnienie kruszywa.



Może się zdarzyć, że na ścieżce będzie zbierała się woda. Jest tak w momencie, jak grunt jest nieprzepuszczalny, a zalegająca na ścieżce woda po opadach nie chce wsiąknąć przez długi czas. W takiej sytuacji możemy pod powierzchnią, na około pięćdziesięciu centymetrach zakopać rury do drenów, ażeby odprowadzić wodę do rowu melioracyjnego czy stawu.

Jeśli woda będzie się zbierała w obniżeniach terenu, przez które przechodzi ścieżka, to dobrze byłoby w najniższym punkcie wykopać studnię chłonną dochodzącą do położonej niżej warstwy oraz wypełnić ją tłuczniem kamiennym. Takie kruszywo należy kupować w specjalistycznych punktach, tam gdzie też możemy nakupić innego rodzaju solidne materiały, takie jak na przykład glina ceramiczna.